- Mevr. Mieke Dossche is een studiegenote van Greet. Ze werkt al 15 jaar als jeugdrechter voor de rechtbank van Gent en is één van de vijf vrouwelijke rechters die aan het woord komen in het boek ‘Mevrouw de jeugdrechter’. Ze heeft een groot hart voor de instelling ‘De Zande’ in Beernem, waar we in maart volgend jaar een bezoek aan brengen.
- We kregen eerst een stukje uit het journaal te zien waar ze in beeld komt in haar beroep. Haar drijfveer is “het verschíl maken”. Ze volgt een 400 tal baby’s/kinderen/jongeren, en dit tot ze de leeftijd van 18 jaar bereikt hebben. Ze heeft een team van maatschappelijk en sociaal werkers, die zij haar ‘oren en ogen’ noemt.
- Van die 400 zijn er maar 50 die bij haar terecht gekomen zijn omdat ze een misdrijf hebben gepleegd (MOF = als misdrijf omschreven feit). Een aantal zware gevallen, maar ook het geval van een aantal college-jongens die op school canabis dealden.
- De andere 350 volgt ze op omdat ze in een verontrustende opvoedingssituatie zitten (VOS):
Iluna, de heroinebaby, die opeenvolgend via centrum Kind en Gezin / pleeggezin / opvang opa en oma / onder hoede van vrienden van oma en opa opgevangen wordt (ze is nu nog maar 10 jaar!). Wat een rugzakje hebben die kinderen op hun leeftijd al mee… Mieke beklemtoont de ongeloofelijke bewondering ze heeft voor de mensen die aan pleegzorg doen!
Jens, die al op zijn 2 jaar uit een gewelddadige gezinssiutatie moest gehaald worden maar uiteindelijk toch goed terechtkwam en haar op zijn 18de uitnodigde in zijn eerste woonst.
De sjieken baby Loic stierf tgv slagen en verwondingen door de vader (nochtans gewoon middenklasse-gezin). Zij volgt nu zijn tweelingbroertje op dat nu weer thuis woont bij de mama.
Het meisje dat op haar 15de vroeg om uit huis geplaatst te worden omdat ze zei dat ze psychologisch mishandeld werd. Ze heeft dit toegestaan, en het meisje is nu afgestudeerd.
Vaak loopt het ook niet goed af. Zo heeft ze een geval van een moeder die ondertussen al 8 kinderen heeft van verschillende vaders, sommige verwekt in de gevangenis. Keer op keer moet ze die kinderen uit hun opvoedingssituatie halen en plaats in de opvang proberen te vinden. Als ze de moeder terechtwijst dat dit zo niet verder kan, druipt het er gewoon van af. Mieke Dossche vindt vanuit haar positie en ervaring dat er echt maatschappelijke discussie moet gevoerd worden over gedwongen sterilisatie. Sommige mensen kunnen het hebben van kinderen écht niet aan!
Het schrijnende geval van Jordy in de Blaarmeersen geeft voor haar aan dat er wel nood is aan opvolging van de jongeren tot op latere leeftijd dan hun achttiende. - “Beperkte ontgoocheling moet je kunnen aanvaarden, onbeperkte hoop mag je nooit laten gaan”.
